Το παραμύθι των αισθήσεων

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας φιλότεχνος βασιλιάς κάλεσε τους καλλιτέχνες της χώρας του και τους ζήτησε να φτιάξουν ένα έργο που να ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις. Ήρθαν ο καλύτερος Ζωγράφος, ο καλύτερος Μουσικός και ο μεγαλύτερος Ποιητής. Μαζί τους παρουσιάστηκε και ο Ζαχαροπλάστης της πόλης του Νερού. Η αλήθεια είναι ότι αυτόν τον κοίταξαν όλοι με κάποια απορία και με κάποια περιφρόνηση.

Πρώτος έδειξε το έργο του ο Ζωγράφος. Ο πίνακας του ήταν θαυμάσιος και μύριζαν όμορφα το λούστρο και τα χρώματα. Όμως κανενός το αυτί δεν χάρηκε, κανενός το χέρι δεν άγγιξε. Τον ζωγράφο, που πράγματι πήρε καλές κριτικές, ακολούθησε ο Μουσουργός. Μαζί με την ορχήστρα του, έπαιξε μια πολύ όμορφη μελωδία. Οι άνθρωποι ρίγησαν από όλων των ειδών τα αισθήματα, κάποιοι χόρεψαν, άγγιξαν , μύρισαν, μα η αλήθεια είναι ότι καμία γεύση δεν χόρεψε στο στόμα τους.

Ο Μουσικός φαινόταν καθαρά ότι προηγείται και τώρα ήταν η ώρα του Ποιητή: Εκείνος τους είπε μια ιστορία για κάποια παιδιά που μεγάλωσαν, μια ιστορία αστεία, αλλά και συγκινητική ταυτόχρονα. Μιλούσε για τα πάντα: Για ανθρώπους που έβλεπαν, που άγγιζαν, που έτρωγαν, που άκουγαν, που μύριζαν… Επίσης, όταν τους μοίρασε το βιβλίο, οι άνθρωποι στην αίθουσα μύρισαν το μελάνι και άγγιξαν την ιδιαίτερη υφή του χαρτιού…. Όλοι ενθουσιάστηκαν, αλλά και πάλι κανείς μες στην αίθουσα δε γεύτηκε κάτι… Δυναμική εμφάνιση, μα την αλήθεια, του ποιητή.

Μια γλυκόπικρη γεύση, όμως, είχε μείνει στο κοινό και στο Βασιλιά… και δεν ήξεραν τι να αποφασίσουν. Τότε κάποιος θύμισε στο Βασιλιά ότι έξω περιμένει κι ο ζαχαροπλάστης. Τον είχαν όλοι ξεχάσει… Ο Ζαχαροπλάστης από την πόλη του Νερού μπήκε με αέρα και χαμογελαστός. Μαζί με τους τρεις μικρούς βοηθούς και τη γυναίκα του κρατούσαν από ένα μεγάλο Κορνέ ( Ξέρετε από αυτά που βάζουμε τη σαντιγί ).

Ο Ζαχαροπλάστης είπε στους καλεσμένους να ανοίξουν ενωμένες και τις δύο χούφτες τους. Τότε οι τρεις βοηθοί , ο Ζαχαροπλάστης και η γυναίκα του γέμισαν τις ενωμένες χούφτες των ανθρώπων με ένα περίεργο υλικό που είχε όλα τα χρώματα του κόσμου: Όλα τα κόκκινα, τα βυσσινιά, τα μπεζ, όλα τα σύνθετα και απλά χρώματα με τις αποχρώσεις τους και την ίδια στιγμή όλες οι όμορφες μυρουδιές. Αυτές που σκλαβώνουν και τον πιο εγκρατή άνθρωπο και τον σέρνουν από τη μύτη.

Μόλις οι καλεσμένοι του βασιλιά ακούμπησαν στα χείλη τους αυτό το περίεργο μείγμα, συνέβη κάτι φοβερό κι αλλόκοτο: Ήχοι ικανοποίησης, αλαλαγμοί ευτυχίας και πληρότητας, αναστεναγμοί χαράς και λαχτάρας ….ένα πανδαιμόνιο από ήχους. Στην καρδιά των ανθρώπων ήρθαν ρίγη και μουσικές, στο μυαλό τα χάδια και τα φιλιά των παιδικών γενεθλίων, τα πρώτα, πρώτα παιδικά τους αισθήματα, τα πιο δικά τους. Ο ουρανίσκος τους είχε γίνει ουρανός που έβρεχε παιδικά όνειρα και άστραφτε παιδικά χαμόγελα και αγαπημένες στιγμές. Η γεύση με μιας άνοιγε όλες τις κλειστές πόρτες της ψυχής και φανέρωνε τα από καιρό κρυμμένα αισθήματα.

Αλλά κι οι πόρτες του μυαλού δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς μπροστά στη δύναμη της καραμέλας, της κρέμας, του μπισκότου, της φράουλας, του σιροπιού, της βανίλιας αλλά κυρίως της Σοκολάτας. Αυτή η κόρη της γεύσης ήταν ο Μαέστρος και έκανε κουμάντο σ ’όλες τις Αισθήσεις που υποκλίθηκαν τελικά μπροστά της. Κάποιοι λένε ότι στη γλώσσα κάποια μακρινού νοτιοαμερικάνικου πολιτισμού η λέξη «σοκολάτα» σημαίνει « Χάνω τον έλεγχο».

Πρέπει να είχαν δίκιο γιατί όσο κι αν προσπαθούσαν οι καλεσμένοι να συγκρατηθούν, δεν τα κατάφερναν. Πρώτος πρώτος ο βασιλιάς, που ξεχνώντας όλους τους τύπους, ένιωθε το γλυκό να ρέει ανάμεσα στα δάχτυλά του τα οποία έγλυφε με απίστευτη βουλιμία και πάθος. Η ατμόσφαιρα συνεπήρε τόσο πολύ τον ζωγράφο που ζωγράφιζε στους τοίχους με σοκολάτα, τον Μουσουργό που έφτιαξε μια όπερα από τους ήχους που είχε ακούσει και τον ποιητή που έγραψε αυτό το παραμύθι των αισθήσεων. Και οι τρεις αγκαλιασμένοι ζήτησαν από το βασιλιά να δώσει στον Ζαχαροπλάστη το βραβείο , αφού , πάνω από όλους, αυτός ξεσήκωσε όλες τις αισθήσεις και με το παραπάνω..

Ο Ζαχαροπλάστης όμως αντέδρασε και το πανηγύρι σταμάτησε. «Δεν είναι μόνο πέντε οι αισθήσεις» τους είπε και αυτοί έμειναν άφωνοι… «Υπάρχει και μία έκτη που για να την αισθανθείτε πρέπει να έρθετε στο μαγαζί μας, στο εργαστήρι μας, στην Πόλη του Νερού. Αν έρθετε ως εκεί , αν μου κάνετε την τιμή αυτή Βασιλιά μου, τότε θα μου κρατάτε το πιο πολύτιμο βραβείο… την παρέα σας. Εμείς φτιάχνουμε γλυκά γιατί μας αρέσουν τα γλυκά. Φτιάχνουμε γλυκά γιατί μας αρέσει να τα τρώμε παρέα με τους φίλους μας.

Ο Βασιλιάς συμφώνησε και όλοι ξεκίνησαν για την Έδεσσα, την πόλη του Νερού